Maksymilian Kolbe – wzorzec miłości i apostoł Niepokalanej

Wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego

14 sierpnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego – franciszkanina, misjonarza, wydawcy, wizjonera i męczennika, który oddał życie za współwięźnia w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz. Jego postać jest symbolem heroicznej miłości bliźniego i całkowitego zawierzenia Bogu przez Maryję.

Dzieciństwo i powołanie

Maksymilian Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli jako Rajmund Kolbe, w ubogiej rodzinie tkaczy. Od wczesnych lat odznaczał się głęboką pobożnością i nieprzeciętną inteligencją. W wieku 12 lat przeżył duchowe doświadczenie, które później opisał: objawiła mu się Matka Boża, trzymając w rękach dwie korony – białą, symbolizującą czystość, i czerwoną, oznaczającą męczeństwo. Maryja zapytała, którą wybiera; chłopiec odpowiedział, że obie. W 1907 roku wstąpił do Małego Seminarium Ojców Franciszkanów Konwentualnych we Lwowie. W 1910 roku rozpoczął nowicjat, przyjmując imię Maksymilian, a później dołączył do niego drugie – Maria, by podkreślić swoją szczególną więź z Matką Bożą. Studiował filozofię i teologię w Rzymie, gdzie w 1918 roku przyjął święcenia kapłańskie.

Rycerstwo Niepokalanej i działalność apostolska

W 1917 roku, będąc w Rzymie, założył Rycerstwo Niepokalanej. Ruch miał na celu nawracanie grzeszników i szerzenie czci Maryi. Dwa lata później wrócił do Polski i rozpoczął działalność wydawniczą. W tym czasie powstał miesięcznik „Rycerz Niepokalanej”, który szybko zdobył popularność. W 1927 roku powstał Niepokalanów – klasztor pod Warszawą, który wkrótce stał się jednym z największych na świecie. Pełnił on funkcję klasztoru oraz ośrodka wydawniczego, radiowego i misyjnego. Następnie, w latach 1930–1936, prowadził misję w Japonii i założył klasztor w Nagasaki, realizując marzenie o dotarciu z Ewangelią do ludzi na całym świecie.

II wojna światowa i męczeńska śmierć

Po wybuchu II wojny światowej Niemcy zamknęli Niepokalanów. O. Maksymilian został aresztowany, lecz po kilku miesiącach go zwolniono. Wrócił do pracy duszpasterskiej i pomocy uchodźcom oraz Żydom. W lutym 1941 roku Gestapo ponownie go zatrzymało i przewiozło do Auschwitz. Otrzymał numer 16670. W lipcu 1941 roku jeden z więźniów uciekł. W odwecie Niemcy wybrali dziesięciu skazanych na śmierć głodową. Wśród nich był Franciszek Gajowniczek, który błagał o życie. O. Kolbe wyszedł z szeregu i zaoferował, że go zastąpi. Niemcy się zgodzili. W bunkrze głodowym przez dwa tygodnie modlił się i śpiewał z innymi. 14 sierpnia 1941 roku zginął od zastrzyku fenolu.

Kanonizacja i dziedzictwo

Paweł VI beatyfikował go w 1971 roku jako męczennika, a następnie papież Jan Paweł II kanonizował go w 1982 roku, przy czym ogłosił go „męczennikiem miłości”. Św. Maksymilian jest patronem m.in. rodzin, dziennikarzy, misjonarzy oraz osób walczących z uzależnieniami. Jego życie pokazuje, że świętość nie jest zarezerwowana jedynie dla wielkich czynów spektakularnych, lecz rodzi się również w codziennej wierności Bogu i w gotowości do całkowitego daru z siebie. W obozowym piekle stał się świadkiem tego, że miłość jest silniejsza niż nienawiść, a zarazem że światło Ewangelii nie gaśnie nawet w największym mroku. Święty Maksymilian Kolbe pozostaje inspiracją do życia w duchu bezinteresownej służby oraz odważnego świadectwa wiary – nawet aż po oddanie życia.