Święty młodości pełnej Boga

18 września Kościół wspomina św. Stanisława Kostkę – patrona dzieci i młodzieży, a zarazem jednego z najbardziej znanych polskich świętych. Urodził się w 1550 roku w Rostkowie na Mazowszu, a zmarł w wieku zaledwie 18 lat w Rzymie. Jako syn kasztelana zakroczymskiego wychowywał się w atmosferze religijnej, ale też pełnej wysokich wymagań. W wieku 14 lat został wysłany wraz z bratem do Wiednia, gdzie rozpoczął naukę w prestiżowym kolegium jezuickim. Jego krótkie życie stało się wielką katechezą – pokazując, że świętość nie jest zarezerwowana dla ludzi dojrzałych, lecz że każdy, nawet młody człowiek, może dążyć do pełni miłości Boga.

Droga odwagi i niezłomnej wiary

W Wiedniu Stanisław wyróżniał się pilnością i pobożnością oraz ogromną determinacją w dążeniu do celu. Codziennie uczestniczył w Mszy Świętej, dużo się modlił i uczył. W 1565 roku ciężko zachorował i przeżył mistyczne doświadczenie – objawiła mu się św. Barbara, która w Komunii Świętej przyniosła mu umocnienie, a Matka Boża zachęciła do dalszej drogi. To wydarzenie utwierdziło go w decyzji, by wstąpić do jezuitów. Jednak jego rodzina była temu przeciwna, a starszy brat Paweł kpił z jego pobożności.

„Żył tak, jakby od dawna był dojrzałym mężem, a nie młodzieńcem” – mówili o nim Świadkowie.

Świętość dojrzewająca w krótkim życiu

W Rzymie Stanisław nie cieszył się długo wymarzonym życiem zakonnym – w sierpniu 1568 roku zachorował na malarię. Miał wtedy zaledwie 17 lat. Odszedł do Pana 15 sierpnia, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Jeszcze przed śmiercią mówił współbraciom, że „idzie do nieba”, z ufnością dziecka. Został pochowany w kościele św. Andrzeja na Kwirynale. Jego grób do dziś odwiedzają pielgrzymi z całego świata.

„Do wyższych rzeczy jestem stworzony, dla nich winienem żyć”. To zdanie brzmi dziś jak wezwanie do młodych, by nie zadowalali się byle czym, lecz szukali sensu i prawdziwego piękna życia.

Orędownik młodzieży XXI wieku

Św. Stanisława Kostkę beatyfikował w 1605 roku papież Paweł V, a w 1726 roku kanonizował go Benedykt XIII. Dlatego dzisiaj wierni czczą go nie tylko w Polsce, lecz także we Włoszech, Niemczech i Austrii. Ponadto Polacy uznają go za patrona dzieci, młodzieży oraz studentów. Współczesne duszpasterstwa młodzieżowe chętnie odwołują się do jego postaci, ponieważ inspiruje do odwagi w podejmowaniu decyzji zgodnych z wiarą. Jego życie pokazuje, że nawet krótka droga – jeśli przeżyje się ją w pełni – zyskuje wieczną wartość. Co więcej, jego wspomnienie staje się okazją do modlitwy o odwagę i wierność dla młodych w obliczu wyzwań naszych czasów. W świecie, w którym łatwo zagubić sens życia, on nieustannie przypomina, że warto stawiać sobie pytania o wiarę, powołanie i miłość. Ostatecznie jego biografia uczy, że nawet krótka droga nabiera głębokiego znaczenia, jeśli przeżywa się ją z Bogiem.